Hiri i gjoksit tim nuk shërben për asgjë

…Hiri i gjoksit tim nuk shërben për asgjë
ulërimat e mia janë jetime
krahët e tu përqafojnë mungesën e dashurisë,
dhe ti thith aromën femërore që s’të do
shihem në pasqyrë
ç’mjerane.

gjarpërinjtë flenë në një krevat
dhe helmin e ruajnë për në fund

kraharori im sa një grusht i çeliktë
nuk mund ta përmbysë dot botën
dhe rri aty ku jam; përziej ndjenjat
përqesh atë, ty, veten, botën
e vazhdoj të pi kafenë si çdo ditë

LE CENERI DEL MIO CORPO NON SERVONO A NULLA

Le ceneri del mio corpo non servono a nulla.
Orfane le mie grida.
Di fronte allo specchio abbandonato
respiro l’oblio dell’amore

Serpenti nel mio letto,
nel momento giusto
mi offrono coppe di veleno.

Il mio corpo d’acciaio
non può cambiare il mondo.
Mi guardo intorno, assente,
derido l’umanità, lui e me stesso
bevendo come sempre la coppa di fiele.

 

Kjo liri blasfemike

Kjo
liri
blasfemike
me
lule
prej
prangash

SONO

Sono
la libertà
blasfema
germoglio
catene.

 

atje ku bënim dashuri

atje ku bënim dashuri prej qeni:
fjalët merrnin kuptim të kundërt,
tingujt ishin tekst,
pasthirrmat, vaj i të ftohtit
të së ardhmes me të afërt.
atje, ku qensh shqyenim njëri-tjetrin prej zjarrit të shiut,
kanë mbetur ndoshta fije flokësh nëpër mure:
lotët elektrizojnë erëra të shumta para dhe pas krishtit.
historia mbetet një gërvishtje e vogël mbi hartë.
e vogël fare, sa një fije floku pa aromë

DOVE ABBIAMO FATTO L’AMORE

Dove abbiamo fatto l’amore selvatico
le parole avevano un altro senso;
i suoni terreno incolto,
i gemiti freddi
un futuro che verrebbe.
Dove noi due abbiamo versato fuoco e pioggia,
è rimasto la morte dell’istante,
pianti e oblio avanti e dopo Cristo.
Graffio sulla carta la storia
senza ritorno.

 

ka netë që mbajnë vula patkonjsh

ka netë që mbajnë vula patkonjsh
dhe
të tjera
aroma varresh
po trokëllijnë kuaj lufte
dhe patkonjtë e ndryshkur
po sjellin jehona të vdekurish

NOTTI E SIGILLI

Echi
di guerra.
Galoppi di cavalli
portano sigilli
di tombe,
i vivi
le voci dei morti.

 

të huajt

të huajt mund t’i duash,
t’i dashurosh
ata nuk janë rrezik për ty
as ti për ta
nuk keni borxhe për t’i larë
njëri-tjetrit
as histori të papërshtatshme
të huajt kanë mistere
janë mëkati yt i ardhshëm
braktisja e radhës
dhimbje më e shijshme se
hipokrizia pasioni më i rëndësishëm
se miqësia e zhvordhur,
që ndoshta s’ka ekzistuar kurrë
derë e re
për dashuri të huajsh

GLI STRANIERI

Gli stranieri li puoi amare,
puoi anche fare l’amore,
non sono per te un pericolo,
nemmeno tu per loro
nessun debito tra te e loro,
loro e te,
storie diverse
gli stranieri portano misteri
sono il tuo prossimo peccato,
gioia e sventura,
dolce dolore.
Spade di fiele
conficcate nella carne
gli amori stranieri?

 

t’më dashurosh!

t’më dashurosh!
kjo
është
ajo
vdekja
e
ëmbël
që nuk vjen.

AMARMI

Amarmi.
È questa
la dolce
morte
che mai
giungerà
nella mia dimora.

Sabina V. Veizaj

(Poesie tratte dalla raccolta Myshku i muzgut / Il muschio del crepuscolo, Adonis, Durrës – 2014

 

Sabina V. Veizaj è nata nel 1982 a Berat (Albania). Si è laureata in Giornalismo all’Università Statale di Tirana e nella stessa città ha conseguito un Master in Scienze Politiche presso l’Università Europea. Vive nella capitale albanese; ha lavorato come giornalista presso la Televisione Top Channel curando la rubrica dedicata all’economia, attualmente lavora come giornalista presso il giornale, gazetasi.al. Ha pubblicato la raccolta poetica Myshku i muzgut / Il muschio del crepuscolo, pubblicato da Adonis, Durrës, 2014. I suoi testi sono comparsi su quotidiani, riviste e antologie, come La nuova generazione della poesia albanese pubblicata in Croazia. È stata invitata a leggere i suoi testi in diversi festival letterari organizzati nei paesi balcanici.